Οι μαθητές του ΓΕΛ Δομοκού προχώρησαν στη δική τους συμβολική διαμαρτυρία για την τραγωδία στα Τέμπη. Αυτές τις μέρες τα παιδιά επηρεασμένα από το τραγικό συμβάν έφτιαξαν πανό με τα συνθήματα «Ήταν η κακιά η (Χ)ώρα», «Πάρε με ότΑΝ φτάσεις» αλλά χρησιμοποίησαν και στίχους από το τραγούδι «Καλημέρα Ελλάδα» για να συμμετάσχουν στην Πανελλήνια θλίψη με το δικό τους τρόπο.
Η Διευθύντρια , ο Σύλλογος Διδασκόντων και οι μαθητές του Λυκείου Δομοκού βαθύτατα συγκλονισμένοι από την πρόσφατη τραγωδία στα Τέμπη εκφράζουν τη θλίψη τους για την απώλεια των ανθρώπων και τα συλλυπητήριά τους στις οικογένειες των θυμάτων αυτού του τραγικού συμβάντος.
Η μαθήτρια Αποστολία Αποστολοπούλου έγραψε ένα κείμενο, εμπνευσμένο από τη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη.
28-2-2023, ώρα 11:21μμ… και κάπου εκεί ο χρόνος παγώνει… σταματά.
Μερικές ώρες πριν…
Φοιτητές ανά την Ελλάδα αποχαιρετούν τις οικογένειές τους και επιβιβάζονται στο «φονικό» τρένο με προορισμό τη φοιτητική τους πόλη. Την πόλη, όπου διέμεναν προκειμένου να λάβουν την ανώτατη τριτοβάθμια εκπαίδευση, να καταρτιστούν ώστε να βοηθήσουν με τις γνώσεις τους τη χώρα τους, αποτελώντας το μελλοντικό εργατικό δυναμικό της. Η Ελλάδα όμως είχε άλλα σχέδια γι’ αυτούς… Η πολιτική εξουσία για δεκαετίες έδειξε τη μέγιστη αδιαφορία απέναντι σε κρίσιμα προβλήματα βασικών υποδομών της χώρας, όπως στην περίπτωση του σιδηροδρόμου. Οι Έλληνες πολιτικοί θυσιάζουν στο βωμό της εξουσίας και της ακόρεστης βουλιμίας τους για κέρδος 57 ανθρώπους, κυρίως φοιτητές, αφανίζοντας τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Έτσι απλά, εντελώς κυνικά και ανερυθρίαστα. Η σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΤΥΧΗΜΑ. Ήταν ΕΓΚΛΗΜΑ !
Κανείς ωστόσο, δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, κανείς δε ζήτησε υπεύθυνα συγγνώμη για το θάνατο που διέλυσε έτσι ξαφνικά τόσες οικογένειες. Εξάλλου ένας σταθμάρχης – προϊόν αναξιοκρατίας – φαντάζει ιδανικό εξιλαστήριο θύμα, ένας αποδιοπομπαίος τράγος για να πληρώσει το τίμημα της ανευθυνότητας τόσων χρόνων, τόσων κυβερνήσεων.
Είμαι μαθήτρια της Γ Λυκείου. Σε τρεις μήνες θα δώσω πανελλαδικές εξετάσεις. Το γεγονός αυτό με καθιστά εν δυνάμει φοιτήτρια. Συνεπώς θα μπορούσα να είμαι μια από τους δεκάδες νεκρούς φοιτητές, ένα από τα δεκάδες θύματα της σύγκρουσης και της κρατικής ανικανότητας και δυσλειτουργίας.
Με βάση αυτά τα δεδομένα το μυαλό μου βασανίζουν τα εξής ερωτήματα :
– Δίνω πανελλαδικές;
– Θέλω να δώσω πανελλαδικές;
– Γιατί να δώσω πανελλαδικές;
Η χώρα μου δεν μου παρέχει κανένα κίνητρο. Δεν υπάρχει πλέον κανένα όραμα και καμιά ελπίδα για εμένα. Παντού κυριαρχεί φόβος, ανασφάλεια, αβεβαιότητα. Το άλλοτε ιδανικό σενάριο του ξέγνοιαστου Έλληνα φοιτητή φαντάζει τώρα επίφοβο, επικίνδυνο, ΘΑΝΑΣΙΜΟ. Δεν υπάρχει κάτι που να με παρακινεί να βοηθήσω αυτό τον τόπο με τις γνώσεις μου, συμβάλλοντας στην ανασυγκρότησή του. Δεν υπάρχει κάτι που να με κρατά εδώ και να μου εγγυάται την ασφάλεια και την ευημερία μου. Δε θέλω να αποτελέσω μελλοντικά θύμα της πολιτικής και κρατικής ανεπάρκειας. Στην Ελλάδα του σήμερα η ασφάλεια των πολιτών έρχεται δεύτερη, στην Ελλάδα της ανευθυνότητας όπου όλοι αποποιούνται των ευθυνών τους και κανείς ποτέ δε φταίει για τίποτα, δεν υπάρχει χώρος για άλλους νεκρούς νέους. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει τέτοιος φόβος.
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥΣ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ, ΔΕ ΘΑ ΣΥΓΚΑΛΥΦΘΕΙ, ΔΕ ΘΑ ΣΥΓΧΩΡΕΘΕΙ
Εκφράζω τα συλλυπητήριάμου στις οικογένειεςτων θυμάτων και εύχομαι γρήγορη ανάρρωση στους τραυματίες.
Αποστολία Αποστολοπούλου
Μαθήτρια Γ’ τάξης Γενικού Λυκείου Δομοκού
